Hoe later op de avond
19/8/18
Ik ben verwend, dat is waar. Heerlijk. Wie mij dat verwijt, doet me onrecht. Want: Ons gezin telde tien dochters en vijf zonen. Ik was het sluitstuk, numero 15. De numero’s 10, 11, 12, 13 en 14 waren zusjes. Zij hebben mij verwend. Samen met mijn moeder, die al haar zonen in de watten heeft gelegd. Mijn broers hebben daar niet om gevraagd, zo min als ik vroeg om het kontje van het brood of van de verse worst, maar dat wel kreeg. Vanzelfsprekend. Hij/zij is moslim/christen/niks/getint (wij allen dus), zwakbegaafd/hoogbegaafd/Brabants /verwend. Neem mensen niet kwalijk wie ze zijn. 18/8/18 Machu Picchu. Het gedroomde reisdoel. Ik nader tot Hem, gezeten op een ezeltje. Alleen de top is niet beneveld. Geen Inca, geen bal te zien. Un beau rêve. 17/8/18 Ongedurigen lopen voor. Afwachtenden lopen achter. Onverschilligen staan stil. 16/8/18 Wil je in de herinnering voortleven als wie je bent, of om wat je nalaat? Als het je onverschillig laat, zegt dat iets zegt over wie je bent; niet over wat je nalaat. 15/8/18 Onze volgende hond is een kooiker. Alles van gelezen, alles van geleerd. Slechts één maar: Jopper is onze laatste hond. Zo is mijn volgende motor een KTM 790 Duke. Slechts één... De Yamaha XJ6 Diversion was mijn laatste. Een troostrijke gedachte hierbij is, dat je het met honden en motoren en mensen nooit zeker weet. |
20/8/18
Wat wilde je worden op je tiende? Piloot. Ben je het geworden? Stewardess. Ben je het geworden? Niets. Ben je het geworden? Ik wilde schipper worden, en missionaris. In die volgorde geprobeerd en mislukt. Dan maar journalist. Met liefde voor de vaart en zendingsdrang. Niet niets. |
9/9/18
Ik kan niet kiezen. Winnitou of Witte Veder. Beethoven of Bach. Hutspot of zuurkool. Johan Cruijff of Franz Beckenbauer. Sophia Loren of Audrey Hepburn. De zielsverwantschap tussen Sophia en Ludwig lost het probleem niet op, evenmin als die tussen Bach en Hepburn, of welke vergelijking dan ook. De verschillen in voorkeur waren too close to call, om het duidelijk te maken. En dan schakel ik na het voetbal (Frenkie de Jong!) naar Nieuwsuur, want als Socdem wil je toch weten of de Zweden Democraten daar de boel overnemen (over kiezen gesproken…). En dan zie ik dat La Loren nog altijd onder ons vertoeft. Ik zie een ongerepte godin in de kracht van haar jaren, en zonder die blarige botox-onderlip zou ze zomaar kunnen wedijveren met de schoonheid van mijn schoonmoeder (ik zorg ervoor dat die dit onder haar prachtige ogen krijgt). In een decor van voordelig licht en rode rozen en camera’s waarheen zij die dirigeerde, had ze alles onder haar goddelijke controle. Alles, behalve haar interviewer. Geen Mastroianni, die Wollaars; dat zijn we geen van allen (behalve misschien Thierry Baudet?) Maar toch wel een aantrekkelijke kop, een lekkerbekje zelfs, voor liefhebbers. Maar wat er uit zijn bek kwam, was zo lekker niet. Dat was ranzig, benepen en beschamend. Je moet toch wel uit volstrekt waardeloos journalistiek wrakhout zijn gesneden om een aardse godin te vragen naar haar Me too-ervaringen. Eerst vroeg mijn geliefde La Loren wat hij bedoelde, en toen ze zijn insinuaties had begrepen zei ze: ‘Nee, nooit’. 'Echt niet? Ook niet een een enkele keer? Wat jammer nou', hoorde ik Jeroen Onfatsoen denken. Ik schaamde me kapot. Al mijn toch al ondermaatse patriottische gevoelens naar de klote, mijn avond ook. Ik dacht aan SD en verkiezingen, aan MSM en aan D66 en Rutte. Ik dacht: ik moet kiezen!, en ik koos ervoor om de tv af te zetten, en de pc aan om te proberen de chaos in mijn kop te verwoorden voor mijn FB-vrienden. Of onze MSM-interviewer haar ook nog heeft gevraagd wat ze van Zwarte Piet vindt, weet ik dus niet. Wie Het Nieuwsuur Grote Sophia Loren Interview niet, of (net als ik) niet tot The end heeft beleefd, kan altijd nog terecht bij Programma Gemist. Maar, als ik u adviseren mag: kies daar niet voor, want in tegenstelling tot Nieuwsuur, hebt u niets gemist. 30/8/18 Korte samenvatting van de partijprogramma's: - PVV: Het is allemaal niks. - VVD: Houden zo. - PvdA: Het kan beter. - SP: Het moet beter. - GroenLinks: Natuurlijk! - CU: Met de Bijbel. - SGP: Met de Statenbijbel. - CDA: Met boerenverstand. - DENK: Laaghangend Turks fruit. - 50PLUS: Achter de rododendrons. - PvdD: Voorts zijn zij van mening... - D66: Lichaam van Staat. - FvD: Prediker 1:2. 22/8/18 Ware ik Jezus, dan verspreidde ik mijn Blijde Boodschap via Fb en een Fb-pagina en een blog (‘Het blog van Jezus – Jezus wat een blog!’) en zou ik vragen om tips hoe mijn bereik te vergroten. Ware ik Jezus Christus, dan zou ik blijven herhalen: ‘Laat de kinderen ongemoeid, belet ze niet bij mij te komen, want het koninkrijk van de hemel behoort toe aan wie is zoals zij.’ (Matteus 19:14). Ware ik Jezus Christus en waarlijk God, ik zou mijn plaatsvervanger op aarde met zijn hele santemekraam d’ruit flikkeren en mijn volgelingen opdragen: ‘Vergeef het hun niet, want zij weten wat zij doen.’ (vrij naar Lucas 23:34). |
De Wet van Socdem
De tijd heeft niet stilgestaan, de tijd dringt niet, de tijd is wat zij is: de tijd. In ons geval: onze tijd. Wat mij betreft: mijn tijd. Zodra ik onvoldoende begrijp, is het mijn tijd om te stoppen met lezen. Zo ook schrijf ik niet meer als ik onvoldoende of verkeerd word begrepen. Tot dan lees ik om naar vermogen te begrijpen. Tot dan schrijf ik om naar vermogen over te dragen wat ik denk begrepen te hebben. Begrijpen en overdragen lopen niet synchroon in de tijd. Wat eerder stilvalt ga ik ontdekken, met wie dit leest. Socdem 75, en de rest wordt geschiedenis. ‘Ik ben eraan begonnen’, schrijf ik op mijn laptop op het Franse platteland. Geen internet, een tv-toestel met de mededeling: No signal. Dat Franse vermeld ik vanwege het onderscheid. Hier weinig prikkeldraad, geen gebod om de hond aan te lijnen, geen wandelfiles, geen milieugestapo. Weiden getint met veldboeketten, gonzende bijenkolonies. De bermen, witte decors van fluitekruid en al wat Thieme aan schermbloemigen te bieden heeft, decors voor alles wat kleurt. Tegen glooiingen in vijftig tinten groen ligt zoogvee te herkauwen voor zover het niet staat te staren of te grazen. Anders wit dan fluitekruid c.s., meer charolais-blanc. Boomsilhouetten markeren de horizon, met heuvels en bergen in verder verschiet. Witter dan de blankste lelie zijn de wolken, in hun hemelsblauw. Ik zie ze in het dakraam, vanuit een wit bad in een omlijsting van blauwe tegels. Heeft ook iets hemels. Wolken verbeelden Barbapapa’s. In de natuurstenen van de oude muur onder het dakraam zie ik allerlei koppen en vormen met een natuurlijke historie: het begon met een hond. Ik voeg iets toe aan mijn verbeeldingskracht, en kijk: het is Cocky, onze spaniël. Andere rassen volgen, maar mijn Hollandse Herder zoek ik tevergeefs: aan gespitste oren doet deze muur niet. Afgeronde mainstream-soorten genieten de voorkeur. Ik zie ik zie wat jij niet ziet, ik zie: een mammoet, kikkers, leeuwen, olifanten, zeekoeien en walrussen, zeehonden en schildpadden, de potvis, beren, buffels en katten, heel veel kattekoppen. In één ervan herken ik Kloris die met geheven staart een eind achter ons aandrentelt, onderweg naar het hondenveldje (daar mag Cocky los!). En die daar, dat is toch Shina, die gek geworden Siamese? Mijn zoon draagt haar litteken op zijn neus. Dan verdwijnen de wolken uit het dakraam, meer licht valt binnen, nieuwe contouren verschijnen. Daar, een mannenkop. Zeus of Socrates. En zie dan, daar, Jezus zelf. En vrouwen zie ik, onbestemde stenen koppen, maar ook die herinneringen oproepen. En ik zie het verleden, vriendinnen, en overleden zussen en vrienden en broers, en dat is toch mijn moeder daar, ze grijnst me aan, of verbeeld ik mij dat. Mijn vader, een eenvoudige kop in steen dacht ik, met zijn steile bros; hem kan ik nergens vinden. Jammer Pa, een volgende keer dan maar. Baden in verbeelding, totdat het schuim is ingedaald en het verkoelde water je helpt met de terugkeer in de werkelijkheid. In die overgang klonk het Eureka!, en ik neem het over: ik heb het gevonden: de wet van Socdem. Zij luidt als volgt: Wie denkt te weten, dient te delen. Hoe men aan vermeend weten komt: lezen, leren, leven. Zolang het jouw tijd is. Anders zou ik het niet weten. La Campagne, juni 2018. |